Hoi, ik ben Kaat
Lipoedeem. Jaren zocht ik naar wat er met me scheelde. Net als zovelen van ons.
Puberteit kwam en bracht niet alleen de normale veranderingen aan mijn lichaam, maar ook pijn. Pijn in de gewrichten en benen. Daar begon de zoektocht. Jaren van onderzoeken, dokters, ziekenhuizen. Allerlei specialisten met een mening, maar niemand die wist wat het was.
Als je 17 bent dan zijn de woorden ‘Het zal psychosomatisch zijn, je mankeert niks, maar je bent depressief van aard’ niet meteen wat je wilt horen. Ik wist dat dat niet was hoe ik ben. Ik ben een optimistische vechter. Altijd geweest.
Dus blijf je zoeken. Nog dokters, ook twee chirurgische ingrepen, een kinesiste. En dan, in 2012 kwam ik terecht in de Földi klinik in Duitsland. De confrontatie met al die misvormde lichamen en mensen die ‘mijn’ benen hadden, was hard. Maar eindelijk kreeg ik een diagnose. Eindelijk stond daar, zwart op wit, dat ik niks mankeerde tussen mijn oren, maar wel aan mijn lichaam.
Daar en dan begon een nieuwe zoektocht: die naar mezelf. Hoe zou ik hiermee omgaan? Zou het mijn leven erg bepalen? Zou ik kinderen kunnen krijgen? en zoja, wat zou dit doen met mijn lichaam? Zullen mensen me nog aanvaarden?
De vragen waren eindeloos. Ik begon een proces van rouw en afscheid. Naarmate de tijd verstreek merkte ik steeds meer welke invloed deze ziekte had op mij. Op mijn functioneren, op mijn energiepeil. En ik rouwde. Om het verlies van alles wat me het meest dierbaar was. Het verlies van wat voor velen een evidentie is. Ik bezocht psychologen en sprak met de mensen die me graag zien. En dat koste tijd, maar ik begon mezelf wel weer graag te zien.
Enkele jaren later kreeg ik een dochter. Ik kon niet leven met de gedachte dat ik nooit mama zou zijn. Het was een beslissing die, net als voor elke persoon die voor de eerste keer mama of papa wordt, alles veranderde.
Ook mijn lichaam. 25 kilo extra die niet meer weggaat, opgestapelde vermoeidheid die je niet kan kwijtraken, je kind leren dat aanraking soms pijn doet.
Maar nu, 8 jaar na mijn diagnose, durf ik zeggen dat ik me beter voel dan ooit. Psychisch heb ik deze ziekte geplaatst. toegegeven, de ene dag is de andere niet. Ik zorg voor mijn lichaam zonder het te overbelasten. Ik aanvaard dat dit deel is van wie ik ben. Ik ben doodgelukkig dat ik mijn dochter alle dagen mag zien opgroeien. Daar had ik dit alles wel voor over.
En het laatste jaar is daar het besef bij gekomen dat iedereen mooi is. Ook ik, ondanks de kilo’s en de vorm van mijn lijf. Het doet er niet toe. Ik draag de kleren die ik wil en ben wie ik ben. En via mijn instagram pagina wil ik de realiteit van lipoedeem een stem geven, met de mix van wat mij inspireert: zelfacceptatie.
be you, beyoutifull.
