Hoi, ik ben Greet
Ik ben heel mijn jeugd redelijk sportief geweest: deed alles met de fiets, zat in de Chiro speelde 3 keer per week volleybal ondanks het feit dat ik wat forser dan gemiddeld was, vooral op mijn heupen en bovenbenen en ondanks het feit dat ik heel gemakkelijk blauwe plekken opliep. Maar aangezien het me niet echt stoorde, ging ik ook niet op zoek naar een oorzaak.
De eerste zwangerschap verliep vlot. Ik was flink afgevallen op voorhand en kwam maar 8 kg bij. Na de geboorte van Liese was ik dan ook heel snel terug op het gewicht van voor de zwangerschap. Tijdens de tweede zwangerschap kwam ik in totaal 12 kg bij. Op zich niet buitensporig, maar het was wel heel plaatselijk (vooral mijn onderbenen leken fel verdikt). “Dat zou na de bevalling wel snel beteren” volgens de gynaecoloog, “ik hield gewoon wat vocht vast, wat normaal was op het einde van de zwangerschap”…. Toon werd geboren, de zwangerschapskilo’s raakte ik kwijt, maar dat vocht ging niet meer weg.
De huisarts stuurde me naar de vaatchirurg, die een aantal onderzoeken deed om de gekende aandoeningen zoals spataders en lymfoedeem te kunnen uitsluiten. Uiteindelijk kwam toen de diagnose “lipoedeem” zonder veel uitleg en vooral zonder behandeling. Hier moest ik dus mee leren leven. Met een dubbel gevoel dat er na 18 jaar nog altijd is.
Aan de ene kant blijf ik worstelen met negatieve gevoelens: ik vind mijn benen echt lelijk en verstop ze dus ook altijd en overal. Zelfs in de zomer draag ik lange broeken, zwemmen vermijd ik zoveel mogelijk hoewel ik dit graag doe,… En verder is er die onzekerheid over hoe dit nu verder zal evolueren bv tijdens de menopauze, zeker na het lezen van verhalen van lotgenoten die dagelijks met pijn kampen of niet goed meer kunnen bewegen.
Aan de andere kant zijn er gevoelens van opluchting: de aandoening heeft een naam, is niet dodelijk of besmettelijk en er zijn meer mensen met hetzelfde probleem. Ik prijs me gelukkig dat ik buiten zware en sneller vermoeide benen niet echt pijn heb en nog heel goed kan wandelen, fietsen, skiën,… Al is dit jaren niet meer het geval geweest door ernstig overgewicht. Drie jaar geleden heb ik beslist het roer om te gooien en heb ik een maagverkleining laten doen. Ik ben nog steeds geen slanke den en heb duidelijk lipoedeem in mijn armen en benen, maar kan mijn ding weer doen en daar geniet ik nog elke dag van.
Via Lipoedeem België wil ik helpen om de aandoening meer bekendheid te geven zodat de aandoening en wij eindelijk erkenning krijgen en zodat er behandelingsmogelijkheden komen. België loopt op dat vlak toch nog achter op onze buurlanden, waar compressie, bepaalde vormen van massage en zelfs liposuctie soms al vergoed worden. En daar wil ik me niet bij neerleggen!
